O‘zbekiston rivojiga qancha umid bo‘lsa, shuncha shubha bor…

Bugun prezident Mirziyoev Berlinda. Men so‘nggi 10 yilni o‘tkazgan va menga Islom Karimov mustabidligidan boshpana bergan sevimli shahrimda. 

O‘zbekiston haqidagi muttasil yomon xabarlardan charchagan nemis siyosatchilari o‘zbeklarning yangi prezidentini iliq qarshi olishmoqda. Haqiqatan ham, Karimovning sobiq bosh vaziri, garchi hozircha ehtiyotkorlik bilan bo‘lsin, mamlakat modernizatsiyasini boshlashini hech kim kutmagan edi. 

Nemis matbuoti O‘zbekiston prezidenti tashrifi haqida ancha kam yozyapti, chunki g‘arb ommaviy axborot vositalari uchun mamlakat rahbarlarining tashrifi ertalabdan kechgacha televizorda gapiriladigan xabarlar sirasiga kirmaydi.  Bir nechta maqolada barcha xabarlar uchun odatiy: ikki yil burun diktator Karimovning o‘lgani, endi esa O‘zbekistonning dunyoga ochilayotgani va iqtisodiy islohotlar yurgizayotgani haqida bildirilgan.

Chindan ham O‘zbekiston o‘zgarmoqda. Garchi hanuz Islom Karimov to‘g‘ridan to‘g‘ri tanqid qilinmayotgan, hatto Toshkentdagi xalqaro aeroportga uning nomi berilgan bo‘lsa-da, aftidan Karimovning ketganidan quvonganlar uning o‘limiga qayg‘urganlardan ko‘proq bo‘lsa kerak.   

«Menda qancha umid bo‘lsa, shuncha skeptitsizm bor», degan edi 2017 yilning martida O‘zbekistonga kiritilmagan ulug‘ o‘zbek yozuvchisi Hamid Ismoil. O‘zbekistonning bugungi istiqbolini adibning ayni so‘zlari aniq ifodalashi mumkin.

Umida Niyazova,
 «Eltuz» direktori, Berlin